அவியல் – ஜூன் 23 & லீவு லெட்டர்

இப்போது மணி இரவு எட்டரை... 23.06.08

இரண்டு நாட்களாய் அவியல் எழுத முடியவில்லை. (வந்துட்டாண்டா ஆயதத்தோட!) நேற்று எதிர்பாராத திருப்பம் என்றொரு கதை எழுதப்போய் நிஜமாகவே எதிர்பாராத திருப்பமாய் நானே முடிவை மாற்ற வேண்டியதாய்ப் போயிற்று. ஆனால் அது ஒரு சுவையான சவாலாக இருந்தது!
அதில் ஜெயித்தேனா, தோற்றேனா தெரியவில்லை. ஆனால் மனதுக்கு நிறைவாக உணர்ந்தேன்.

-------------------------


இதற்கு முந்தைய அவியலில் கிசுகிசுவில் சொல்லியிருந்த அந்தப் பதிவர் லதானந்த். சனிக்கிழமையன்று நான் குசேலன் பட விமர்சனம் பதிவை எழுதிவிட்டு தமிழ்மணத்தில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது... கீழே ‘மௌனம் கலைகிறது’ என்று அவரது பதிவு வந்திருந்தது. உடனே குஷாலாகி, அதற்கு பின்னூட்டம் போட்டுவிட்டு.. கம்ப்யூட்டரை அணைத்து விட்டு அலுவலகம் கிளம்பிக் கொண்டே அவரை அழைத்தேன்.


“அங்கிள்.. நான் கிருஷ்ணகுமார்”


“ஆங்.. சொல்லுங்க பரிசல்”


“மறுபடியும் எழுதினதுக்கு நன்றிகள்”


“ஓ.. பாத்துட்டீங்களா?”


“ஆமாங்க. நான் குசேலன் விமர்சனம் எழுதி பதிவேத்தம் பண்ணீட்டு பாத்தா..”


“என்னது? குசேலன் விமர்சனமா?”


“ஆமா அங்கிள்.. ஏன் இவ்ளோ அதிர்ச்சியா கேக்கறீங்க?”


“பரிசல்.. நான் இப்பொதான் `நான் கடவுள்’ விமர்சனம் எழுதி அப்லோடு பண்ணினேன்”


அடக்கடவுளே! உலகமே இந்தக் கோயம்பத்தூர்காரனுங்களப் பாருடான்னு எங்களை சொல்லப் போகுதுன்னு நெனச்சுகிட்டேன்!

-------------------------------

போற போக்குல சில பேர் சொல்ற டயலாக் அவ்வளவு ரசிக்கற மாதிரி இருக்கும்.. சனிக்கிழமை காபி வித் அனு-ல கிரேசி மோகன் சொன்னார்.


“இப்பொவெல்லாம் கணவனும் மனைவியும் சேர்ந்து இருக்கறதே கூட்டுக் குடும்பம்ன்னு ஆகிப் போச்சு!”


அத மாதிரி நம்ம ஈரோட்டு பதிவர் – நண்பர் நந்துகிட்ட (f/o நிலா) புகைப்படங்களைப் பத்தி நேத்து பேசிகிட்டிருந்தபோது அவர் சொன்னார்.


“போட்டோங்கறது காமிரா எடுத்த போட்டோவா இருக்க கூடாது கிருஷ்ணா. நம்ம எடுத்த போட்டோவா இருக்கணும்”

--------------------------------

லீவு லெட்டர்

இன்று இரவு சொந்த ஊருக்கு (உடுமலைப்பேட்டை) செல்கிறேன். எனது தந்தையின் முதலாமாண்டு நினைவு தின சடங்குகள், சம்பிரதாயங்களுக்காக. நேரம் கிடைத்தால் ஏதேனும் பிரவுசிங் சென்டர் போய் மொக்கையைத் தொடர முடியும். ஆனாலும் எல்லோரது பதிவிலும் போய் பின்னூட்டமிட நேரமிருக்காது என்று நினைக்கிறேன். நண்பன் செந்தில் வீட்டுக்கோ, குணா வீட்டிற்கோ சென்று இணையத்தில் உலவினால் பின்னூட்டமிட முடியும். இல்லையென்றால்..


திரும்ப ஞாயிறன்று மதியம்தான் இங்கு வருவேன். என்னமோ உற்ற நண்பர்களை விட்டு விட்டு செல்வது போல ஒரு உணர்வு. இப்போதும் ஊருக்கு கிளம்பும் நேரத்திலும் உங்களுக்கு இப் பதிவை அளித்துவிட்டுப் போகவே அவசர அவசரமாய் வந்தேன்.



ஆகவே.. என் பின்னூட்டங்கள் இல்லையெனினும் தவறாது என் வலைப்பூவிற்கு வருகை தந்து உங்கள் ஆதரவைத் தருவீர்கள் என்று நம்புகிறேன்! (நாலு நாளைக்கு தொல்லை விட்டதுடா-ங்கறீங்களா??!!)

------------------------------------------

ஒரு மாதிரி மனது கனமாக உணர்வதால் ஒரு ஜோக்குடன் முடிக்கிறேன்..


பஸ்ஸில் அமர்ந்திருந்த பள்ளி மாணவன் ஒருத்தன் டிக்கெட் எடுக்காமல் சட்டைப் பை, ஜாமெட்ரி பாக்ஸ் என்று எல்லாவற்றிலும் எதையோ தேடுவதைப் பார்த்த கண்டக்டர் கேட்டார்.


”ஏன்ப்பா என்னாச்சு?”

“டிக்கெட் எடுக்க அப்பா அஞ்சு ரூபா குடுத்திருந்தாரு. அதக் காணோம்”


கொஞ்சம் விட்டால் அழுதுவிடுவான் போலப் பேசினான்..


இரக்கப்பட்ட கண்டக்டர் கேட்டார்..


”சரி விடு தம்பி.. நீ எங்க போகணும்னு சொல்லு. டிக்கெட் தர்றேன்”


அவன் ஸ்டாப் பேரைச் சொன்னான்.


கண்டக்டர் நான்கு ரூபாய்க்கான டிக்கெட்டை கிழித்து அவனிடம் கொடுத்தார்.


வாங்கிக் கொண்ட அந்தச் சிறுவன் கேட்டான்..


“பாக்கி ஒரு ரூபா?”


(உடனே post commentக்கு போய் ரிப்பீட்டேய்’ன்னு வாரக் கூடாது. இதுவரைக்கும் கேக்காதவங்க ரசிக்கட்டுமே!)