தங்கமணியைப் பற்றி ஒரு பதிவு

முதன்முதலில் நான் திருப்பூருக்கு வேலைக்கு வந்த சமயம். 1992. திருப்பூர் பாளையக்காட்டில், எனக்கு தெரிந்த ஒருவர் மேலாளராகப் பணிபுரியும் ஒரு ஆயத்த ஆடை உற்பத்தி நிறுவனத்தில் வேலை.

இருபதுக்கும் மேற்பட்ட கம்பெனிகள் இருந்த ஒரு பெரிய காம்பவுண்டில், எங்கள் கம்பெனியும் இருந்தது. அத்தனை பேர் பணி புரியும் ஒரு இடத்தில் வேலை என்பது எனக்கு புதியதாக, சுவாரஸ்யமானதாக இருந்தது.

அந்த காம்பவுண்டுக்குள்ளேயே ஒரு சிறிய ஹோட்டலும் இருந்தது. தேனீர் இடைவேளை, மதிய உணவு இடைவேளையின் போது எல்லாரும் அங்கே கூடி விடுவார்கள். அதுவும் மணி அடித்துவிட்டால் போதும், அடுத்த நொடி எல்லாருமே அங்கே பறந்து விடுவார்கள்! `ஊனுடம்பு ஆலயம்’ என்பதைப் புரிந்து வைத்திருக்கிறார்களடா! நேரத்துக்கு சாப்பிடறதுல என்ன ஒரு அக்கறை’ என்றெல்லாம் நினைத்திருந்தேன் முதல் ஒரு வாரத்துக்கு.

ஒரு வாரம் கழித்து நானும் அந்தக் கடைக்குப் போனபோதுதான் கவனித்தேன்.. கல்லாவில் அந்தக் கடை முதலாளியின் பெண்! பதின்வயதுகளில் இருந்தாள். அந்தச் சூழலுக்கே பொருத்தமில்லாத ஒரு அழகு. அத்தனை வருடங்களில் அப்படி ஒரு அழகான பெண்ணை நான் பார்த்ததே இல்லையென்றும்கூட சொல்லலாம், அப்படி ஒரு அழகாய் இருந்தாள். அவள் பெயர் – தங்கமணி!

இப்போது போலில்லாமல், அப்போது நான் `ரொம்ப நல்லவனா’க இருந்தேன். நிஜமாகவே. யாருடனும் அதிகம் பேசுவதோ, தேவையற்ற எந்தப் பழக்கங்களுமோ எனக்கு இருந்ததில்லை. எப்போது பார்த்தாலும் படிப்பு, படிப்புதான். (விகடன், குமுதம், சுஜாதா, பாலகுமாரன்.. Etc…)

அந்தக் கடைக்கு போன கொஞ்ச நாட்களிலேயே தங்கமணி என்னிடம் நன்றாகப் பேச ஆரம்பித்துவிட்டாள். அதுவரை என்னுடன் அதிகம் பேசியிராத வேறு கம்பெனியைச் சார்ந்தவர்களும் `அடடே... உம் பேரென்ன? ..............லதான் வேலை செய்யறியா?’ என்று என்னோடு நட்பு கொண்டாடினார்கள். எல்லோருக்கும் என்மேல் எத்தனை அன்பு என்று நான் புளகாங்கிதமடையுமுன், `இன்னைக்கு தங்கமணி என்ன சொன்னா’ என்று ஏதாவது அவளைப் பற்றிப் பேசி, தங்கள் முகமூடியைக் கிழித்துக் கொண்டார்கள்.

எனக்கு அப்போது ஆச்சரியமாக இருக்கும். (இப்போது யோசித்தால் இல்லவே இல்லை!) `இந்த ஒரு பொண்ணுக்காக எத்தனை பேர் நூல் வுடறாண்டா’ என்று! `ஒரு பெண்ணை காதலித்தால் அவளைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கொள்வார்கள், கல்யாணம் செய்து கொள்ள முடியவில்லையென்றால், தற்கொலையோ அல்லது தாடியோடு அலையவோ செய்வார்கள்’ என்று அப்பாவியாக நம்பிக் கொண்டிருந்ததால், `அடடா.. இத்தனை பேர் தற்கொலை செய்து கொள்வதா?’ என்று ஒரு பரிதவிப்பு இருந்தது. அதுவுமில்லாமல், இத்தனை பேர் தாடியோடு அலைந்தால் அந்தப் பகுதி சலூன்கடைக்காரன் என்ன செய்வான் பாவம்’ என்றெல்லாம் சிந்திக்கவும் செய்தேன்!

இதைப் பற்றி அவளிடமே கேட்டுவிடலாமா என்று நினைத்து ஒரு நாள் போனேன். கடையில் அவளும், அவள் அப்பாவும் இருந்தார்கள். எப்போதும் பாவாடையும், சட்டையும் அணிந்திருக்கும் அவள், அன்றைக்குப் பார்த்து பாவாடை தாவணி அணிந்திருந்ததால் எப்போதையும்விட அழகாய்த் தெரிந்தாள்.

உட்கார்ந்த கொஞ்ச நேரத்திலேயே எனக்குப் பக்கத்தில் வந்து நின்று கொண்டு அப்போது வந்த ஒரு திரைப்படத்தைப் பற்றி பேச ஆரம்பித்தாள். நானும் பேசிக்கொண்டே அன்றைக்கு அவளை கவனிக்க ஆரம்பித்தேன். இத்தனை பேர் கிறுக்குப் பிடித்துத் திரிவதில் தப்பே இல்லை என்று தோன்றியது.

பேசிக் கொண்டே இருக்கும் போது,

“கிருஷ்ணா, உங்கிட்ட ஒண்ணு சொல்லணும்.. ஆனா எப்படிச் சொல்றதுன்னு தெரியல” என்றாள். (உடனே கற்பனைக் குதிரையை அவுத்து விட்டுடாதீங்க. `அப்படி’யெல்லாம் எதுவும் இல்லை!)

“சொல்லு” என்றேன்.

“என்னை இன்னைக்கு பொண்ணு பாக்க வர்றாங்க”

எனக்கு நிஜமாகவே சந்தோஷமாக இருந்தது. அவளது அப்பா அருகில் வந்து “சொல்லீட்டாளா தம்பி? இன்னைக்கு அவளை பொண்ணு பாக்க வர்றாங்க” என்றார்.

“சொல்லீச்சுங்க. ஆனா வயசு...”

“அடுத்த மாசம் 18 முடியுது தம்பி. நான் அடுத்த வருஷம் வெச்சுக்கலாம்ன்னுதான் நெனைச்சேன். ஆனா...” என்றவர் தங்கமணியிடம் திரும்பி, “பாப்பா.. அம்மா கூப்பிடுது பாரு”என்று உள்ளே அனுப்பி விட்டு “இங்க எவன் பார்வையும் சரியில்லை தம்பி. உன்கிட்ட மட்டும்தான் அவ இவ்ளோ ஃப்ரீயா பழகுறா. வேற எவனையுமெ அவளுக்கு கண்டாலே ஆகறதில்ல. நானும் அவ அம்மாவும் மட்டும்தான் கடையை நடத்தறோம். அவ அம்மா ரெடி பண்ண, நான் பரிமாற வேண்டியிருக்கு. வேற வழியில்லாம கூட்டமா இருக்கறப்ப இவளை கல்லாவுல உட்காரவைக்கும் போது எனக்கும், என் சம்சாரத்துக்கும் அவ்ளோ கஷ்டமாயிருக்கும் தம்பி. என்ன பண்ண.. பொழப்பு அப்பிடி. ஏதோ கடவுள் புண்ணியத்துல கொஞ்சம் சேர்த்து வெச்சிருக்கேன். இவளைக் கட்டிக் குடுத்துட்டு பரிமாற ஒரு பையனைச் சேர்த்துட்டு, கல்லாவை நான் பாத்துக்க வேண்டியதுதான்’ என்றார்.

அன்றிலிருந்து ஒரு வாரத்துக்கு எல்லாரிடமும் இதேதான் பேச்சாக இருந்தது! அவள் கடைக்கு வருபவர்கள் முகமே வாடிப்போயிருந்தது. அவள் என்னிடம் “ஏன் பெரும்பாலான ஆம்பிளைங்க இப்படி இருக்காங்க?” என்று ஒரு கேள்வி வேறு கேட்டு வைத்தாள்.

அதன்பிறகு, அவள் ஒரு சிறிய கம்பெனி வைத்திருந்தவரை திருமணம் செய்து கொண்டு போய்விட்டாள். அவளைப் பற்றிய பேச்சுகளும் குறைந்துவிட்டிருந்தது.

ஆறு மாதம் கழித்து ஒருநாள்.. அன்றைக்கு எனக்கு கொஞ்சம் வேலை அதிகமாக இருந்ததால், காலை, மதியம் இருவேளையும் நான் ஹோட்டல் பக்கம் போகவேயில்லை. மாலையில் என்னோடு பணிபுரியும் ஒருத்தர் ”கிருஷ்ணா, தங்கமணி வந்திருக்குடா. உன்னைக் கேட்டுச்சு” என்றபோதுதான் அவள் வந்திருக்கிறாள் என தெரிந்தது. போனேன். கடையில் கல்லாவில் உட்கார்ந்திருந்தாள்.

“ஐ! கிருஷ்ணா.. நீ இல்லைன்னு நெனைச்சேன்பா” என்றாள்.

புடவையில் தள்ளிய வயிறுடன் பெரிய பெண் போல தோற்றமளித்தாள். ஒருமையில் பேச முடியவில்லை.

“நல்லாயிருக்கீங்களா?” என்றேன்.

“என்ன.. வாங்க போங்கன்னுட்டு” என்று கடிந்து கொண்டாள். அவள் அம்மா, அப்பா முகத்தில் அத்தனை மகிழ்ச்சி. ”போன இடத்துல எல்லாரும் நல்லா வெச்சிருக்காங்க தம்பி” என்றார்கள். கொஞ்ச நேரம் அவளோடு பேசிக்கொண்டிருந்தபோது சொன்னாள்...

”கிருஷ்ணா, அன்னைக்கு உங்கிட்ட பேசும்போது ஆம்பிளைங்க மோசம்ங்கறா மாதிரி சொன்னேன் இல்லையா? அது தப்பு, நான் யார் யாரையெல்லாம் தப்பா நெனைச்சேனோ, எல்லாரும் இன்னைக்கு வந்து எப்படி என்கிட்ட நல்லா பேசினாங்க தெரியுமா. நான் நல்லாயிருக்கேன்னு கேட்டுட்டு அவங்களுக்கெல்லாம் எவ்ளோ சந்தோஷம்! எல்லாருமே ரொம்ப நல்லவங்கப்பா” என்றாள்.

நான் மையமாக தலையசைத்துச் சிரித்தேன்.

“ஏன்.. நான் நெனைக்கறது தப்பா” என்று கேட்டாள்.

“தப்பே இல்லை”

“எது?”

“அன்னைக்கு சொன்னதும், இன்னைக்கு சொல்றதும்!”

அப்போது அவளுக்குப் புரியவில்லை. இப்போது புரிந்துகொண்டிருப்பளென நினைக்கிறேன்!

----------------------------------


டிஸ்கி: நான் வலைப்பூ ஆரம்பித்த புதிதில் தங்கமணி என்ற பெயரை `ச்சின்னப்பையனி’டம் தான் முதலில் பார்த்தேன். பிறகு வேறொருவரது வலையிலும் அதைப் படித்தபோது, `இவரு மனைவி பேரும் தங்கமணிதான் போல’ என்று நினைத்துக் கொண்டேன். பிறகு அங்கங்கே படிக்கும் போது, `அடடா.. என் மனைவி பெயர் உமாகௌரியாச்சே, பொண்டாட்டி பேரு தங்கமணின்னு இருக்கறவங்க மட்டும்தான் ப்ளாக் ஆரம்பிக்கணும் போலிருக்கே’ என்று நினைத்தேன்! ஒருநாள் யாரோ எனக்கு ‘உங்க தங்கமணி ஒண்ணும் சொல்றதில்லையா?’ என்று பின்னூட்டம் போட்ட போதுதான் இது மனைவிகளுக்காக COMMON NAME என்பது தெரிந்தது. இருந்தாலுமே, எப்போதும் என் மனைவியைக் குறிப்பிடும்போது `உமா’ என்றே பல இடத்திலும் குறிப்பிடுகிறேன்! காரணம்தான் இந்தப் பதிவு. தங்கமணி என்றால் யாரையோ சொல்வது போல இருக்கிறது எனக்கு!

நான் தங்கமணி என்பதை பயன்படுத்தாததை பலரும் புரிந்து கொண்டு, உமாவைப்பற்றி குறிப்பிடும்போது `தங்கச்சி என்னாங்கறாங்க’ என்றோ `அண்ணிகிட்ட சொல்றேன் இருங்க’ என்றோ ‘உமாகிட்ட சொன்னாதான் சரிவரும்’ என்றோ உரிமையோடு சொல்லும் போது எனக்குள் நான் உணரும் மகிழ்ச்சி, எனக்கு மட்டுமே தெரியும்!