எமக்காக வந்தான் இவன்

அவர் தன்னைப்பற்றி சொல்கையில் இப்படிச் சொல்கிறார்.

“அதிரடிச் சிரிப்புக்காரன். டம்ளரில் பிடிக்குமளவு அழுகிறவன். தோன்றும் நல்ல விஷயங்களை அலட்சியப்படுத்துகிறான். கற்பனை செய்யவே முடியாதபடி அல்பமாக ஏதாவது தோன்றும்போது உரத்தகுரலில் அறிவித்துவிடுவான். அன்பர்களுக்கு பயங்கரவாதி. வெறுத்தொதுங்கிப் போனவர்களைத் தொடர்கிறான் கூப்பிய கைகளோடு. எதற்காக வந்தான் இவன்”

தன்னைப்பற்றி அவர் சொன்ன மேற்பேராவில் எதுவும் பொய்யில்லை. அவர் அப்படித்தான்.

அவர் – ரமேஷ்வைத்யா.

ஸோமாவனதேவதா என்ற பெயரில் அவர் எழுதிய கவிதைகளை மாய்ந்து மாய்ந்து படித்திருக்கிறேன். அதில் என் ஃபேவரைட் ‘அறிதல் அறிவித்தல்’ நான் அவரை விட அதிக இடங்களில் இந்தக் கவிதை குறித்துப் பேசியிருக்கிறேன். நேற்றுகூட லண்டன் சென்றிருந்த என் நண்பன் செந்தில் இதுவரை என்னை அழைத்துப் பேசவேயில்லை நீ என்று மெயிலியபோது ‘இவையெதுவும் இல்லாமலும் ஒரு மனசு அறியாதா தன்னைப் போல் இன்னொன்றை’ என்று பதிலினேன்.

அந்த ஸோமாவனதேவதா செத்தாச்சு’ என்பார் ரமேஷ்வைத்யா. இல்லை என்பது என் கணிப்பு அல்லது விருப்பம்.

இவரது கவிதைத் தொகுப்பு ‘உயரங்களின் ரசிகன்’ என் மிகப்பிடித்த புத்தகங்களில் ஒன்று.

குடைபற்றி எழுதும்போது

மழை பெய்தால்
ஆண்கள்
கறுப்புக்கொடி காட்டுகிறார்கள்..
பெண்கள்
பூங்கொத்து நீட்டுகிறார்கள்!

என்கிறார்.

காதலிகளை

எல்லா பாஷையிலும்
காதலிக்கிறார்கள்

கடைசியில்

மௌனபாஷையில்
மறுதலிக்கிறார்கள்

என்று புதிர்மனுஷிகள் என்கிறார்.

இவரை உயிரோடு வாழவைப்பது எது?

துக்கங்களைப் போட்டுப்
புதைக்கின்ற கல்லறைபோல்
துணிந்த ஒரு மூளை

பக்கத்து மனுஷருக்குப்
புன்னகைப்பூ பூக்கின்ற
தாவரமாய் உதடு

பல்வேறு ஒலிகளில்
மெல்லிசை அடையாளம்
காண்பதற்குக் கற்ற காது

கண்ணீர், காமம்,
கயமை இவைதவிர்த்து
கருணையும் வழியும் கண்கள்

பட்சிக்கோ பாம்புக்கோ
தீங்கிழைத் திருந்தாலும்
நஷ்ட ஈடாகும் சதை

பட்ட செடி, பூமலரும்
உத்தரவாதம் தந்தால்
பந்தலாகும் எலும்பு

குடித்தவன், குழந்தையை
அடிப்பதைப் பார்க்கையில்
கொதித்துத் தோல்சுடும் ரத்தம்

இவையெதுவும் இல்லாத
என்னையும் உயிரோடு
வைப்பது, இதற்கேங்கும் மனசு!


இன்றைக்கு இவருக்குப் பிறந்தநாள்!


அதிகாலை சேவலை எழுப்பி என்ற பாடலையும் எழுதிப் பிரபலமான இவர்...

இன்றுபோலில்லாமல்..

கவிதைகள் எழுதிக் குவித்துக் கொண்டிருந்த

அன்றுபோல் இன்றும், இனியும் வாழ வாழ்த்துவோம்!