ஆசிரியப்பணியின் புனிதமும், கண்துடைப்பு கல்விக்கூடங்களும்

“பையன் இனிமே எதுவும் குறும்பு பண்ணினா, ஒழுக்கக்கேடா எதாவது நடந்துகிட்டான்னா நடக்கவே முடியாதபடிக்கு அவன் முட்டிலயே அடிச்சு ரத்தக்காயத்தோட வீட்டுக்கு அனுப்புங்க. மத்ததை நான் பார்த்துக்கறேன்.... “ -நான் ஏழாவதோ, எட்டாவதோ படிக்கும்போது என்னுடன் படித்த ஷாஜகான் என்ற மாணவனின் தந்தை எங்கள் வகுப்பாசிரியரிடம் சொல்லிவிட்டுப் போன வார்த்தைகள் இவை.

10 வகுப்பு வரை அவன் செய்த குறும்புகள் கொஞ்ச நஞ்சமில்லை. ஏரோ விடுவது, வகுப்புக்கு கட் அடிப்பது, தன்னை அடிக்கும் ஆசிரியர்களைப் பற்றி அவதூறாக பாத்ரூமில் எழுதுவது, சில வாத்தியார்களை அவர்களிடமே பயமின்றி எதிர்த்துப் பேசுவது என்று (இதெல்லாம் இப்போது வெகு சாதாரண குற்றங்கள் ஆகிவிட்டன. அப்போது தேசதுரோகம்!) ஒழுக்கக்கேடான செயல்களையே செய்து வந்தான்.

“படிப்புல பாஸோ, ஃபெயிலோ விடுங்க சார்.. இவன் பண்ற சேட்டைகளை நினைச்சா தறுதலையாப் போயிடுவானோன்னு கவலையா இருக்குங்க” என்று அவன் தந்தை சொன்னது மறக்கமுடியாது.

பலவருடங்களுக்கு முன் என் நண்பன் செந்திலைப் பார்க்க உடுமலை சென்றிருந்தபோது அவன் வீட்டிற்கு அருகில் ஒரு வீடு கட்டும் வேலை நடந்து கொண்டிருந்தது. நான் செந்தில் வீட்டைக் கடக்கும்போது, அந்த வீடு கட்டும் இடத்திலிருந்து ஒரு நடுத்தர வயதுக்காரர் வந்து ‘கிருஷ்ணா... ‘ என்று அழைத்தபோது அடையாளம் தெரியவேயில்லை.

“ஷாஜகானோட அப்பாதானே நீங்க..” என்று கேட்டுவிட்டேன். எந்தப் புரட்டுமின்றி நிஜமாகச் சொல்கிறேன். அவர் சொன்ன பதிலைக் கேட்டு ஆடிப்போய்விட்டேன்....

“நான்தாண்டா ஷாஜகான்” என்றான் அவன்!

“ப்ச்.. எங்கப்பா சொன்னமாதிரி படிக்கலைன்னாலும் பரவாயில்லை. ஒழுக்கமாவாவது இருந்திருக்கலாம். எல்லா கெட்ட பழக்கமும் பழகி, இப்படி முப்பது வயசுலேயே கெழவனாய்ட்டேன். இப்போ இப்படி சித்தாள், மேஸ்திரி வேலைன்னு அலையறேன். ஸ்கூல்ல என்னை அடிச்ச வாத்தியார்கிட்ட எதுத்துப் பேசி, எதுத்துப் பேசி என்னை எந்த வாத்தியாருமே கண்டிக்கல. அதுக்கு இப்போ அனுபவிக்கறேன்” என்ற அவன் வார்த்தைகள் அவன் அனுபவம்!


இப்போதெல்லாம் ஆசிரியர் அடித்ததாக புகார் கூறும் பெற்றோர்களைப் பற்றியும், ஆசிரியராக இல்லாமல் சில்லறைத்தனமாக நடந்துகொள்ளும் ஆசிரியர்கள் பற்றியும் தினசரிகளில் படிக்கும்போது நிஜமாகவே மனசு கனக்கிறது. வேறு எந்தத் தொழிலில் இருப்பவர்கள் தவறு செய்தாலும் ‘பார்த்தா படிச்சவனா இருக்க’ என்றோ ‘இவனெல்லாம் ஸ்கூலுக்கு ஒழுங்கா போயிருக்க மாட்டான்’ என்றோ சொல்கிறோம். அப்படி இருக்க அந்தக் கல்வியைக் கற்றுக் கொடுக்கும் ஆசிரியர்களே ஒழுக்கம் தவறி நடந்து கொண்டால்..?

ஓரிரு வாரங்களுக்கு முன் ஒரு செய்தி.. சங்ககிரி அருகே ஒரு ஆசிரிய காட்டுமிராண்டி, சக ஆசிரியையோடு கள்ளத்தொடர்பு வைத்திருந்ததை பள்ளி நிர்வாகம் கண்டிக்கிறது. அவனது மனைவியை பள்ளிக்கு வரச் சொல்லி, அவர் முன் அவனைக் கண்டித்து, அவனை பணி நீக்கமும் செய்கிறது. இந்தக் காட்டுமிராண்டி, அந்தப் பள்ளியின் பெயரைக் கெடுக்க திட்டம் தீட்டி அங்கே மூன்றாம் வகுப்பு படிக்கும் ‘மோனிஷா’ என்ற பிஞ்சுக் குழந்தையை ‘சாக்லேட் தரேன்’ என்று அழைத்துப் போய் அவள் மூச்சை நிறுத்திக் கொலை செய்துவிட்டு, உடம்பெங்கும் ஆசிட்டையும் வீசிவிட்டு வந்துவிட்டான். இவனெல்லாம் ஆசிரியப்பணி செய்துவந்திருக்கிறான். புடுங்கி..

இன்னொரு சம்பவம் ஆக்ராவில் உள்ள ‘ஹோல்மென்’ பள்ளியில். ஏதோ ‘பால்மேளா’ என்ற விழா நடத்தி பல போட்டிகள் வைத்து... வெற்றி பெற்ற மாணவர்களுக்கு என்ன பரிசு தெரியுமா..? நம்புங்கள்... பொய்யில்லை.. பீர் பாட்டிலும், சீட்டுக்கட்டும் பரிசாம்! கேட்டபோது பள்ளி நிர்வாகிகள் ‘எங்களுக்குத் தெரியாமல் இது நடந்தது’ என்கிறார்கள். மாணவர்கள் ‘என்ன போட்டி, என்ன பரிசு எல்லாவற்றையும் தீர்மானித்தது பள்ளி நிர்வாகம்தான்’ என்கிறார்கள். நாடு உருப்படுமா..

ஆசிரியர் அடித்துவிட்டார், தண்டித்துவிட்டார் என்று 9 வயதுக் குழந்தை மண்ணெண்ணை ஊற்றி தற்கொலை செய்துகொள்கிறது. ஆசிரியர் தண்டிக்காவிட்டால் படிக்கும் மாணவர்கள் திருந்த வாய்ப்பே இல்லை என்பதே என் எண்ணம். ஆனால் மேலே குறிப்பிட்டது போன்ற காட்டுமிராண்டி ஆ‘சிறியர்’களும், கண்மூடித்தனமான பள்ளிநிர்வாகமும் பெருகிவிட்ட சூழலில் எதைத் தான் நம்புவது?

ஆசிரியர்களுக்கு என்ன மரியாதை இருக்கிறது இந்தக்காலத்தில்? ‘ஆசிரியர் தெருவில் ஒரு மூலையில் வருகிறாரென்றால் இங்கிருந்தே சைக்கிளை விட்டிறங்கி நடந்து போவேன்’ என்று சொன்னால் சிரிக்கிறார்கள் என் மகள்கள். அவர்களைச் சொல்லிக் குற்றமில்லை. ஸ்கூல் டைரியில் ‘Today your daughter studied well’ என்றோ ‘Today she didn’t perform in the class’ என்றோ எப்போதுமே எழுதிக் கொடுத்ததாய் நினைவிலில்லை. ‘Pls pay fees on time, otherwise she won’t allow for exams’ ‘Van fees still balance. Pls clear soon’ என்றோதான் எழுதிக் கொடுக்கிறார்கள். அந்த ஆசிரியர்கள் மீதும், பள்ளிமீதும் குழந்தைகளுக்கு எங்கே மரியாதை வரும்?

மீரா, மேகாவை காலையில் நான்தான் பள்ளிக்கு சென்று விட்டு வருகிறேன். திரும்பி வரும்போது மட்டும் பஸ். ஆகவே ஒரு ட்ரிப் என்று பாதி கட்டினால், ‘இல்லைங்க. சிங்கிள் ட்ரிப் என்றால் வேன் ஃபீஸில் 70% கட்ட வேண்டும்’ என்கிறார்கள். ஏனென்று கேட்டேன். ‘டீஸல் வெலையெல்லாம் கூடிப்போச்சுங்க’ என்று பதில் வந்தது. ‘யோவ் டுபுக்கு. எவ்ளோ கூடினா என்ன, வராத ட்ரிப்புக்கு டீசல் செலவாகுமா’ என்று கேட்டேன். ‘அந்த வழியாத்தான் வருது. உங்க பொண்ணுக வராதது எங்களுக்கு நஷ்டம்தானே’ என்று கேனத்தனமாக சொன்னார்கள். ‘அப்போ, என் வீட்டிலிருந்து 2 பேர் வர்றாங்க. ஒவ்வொருத்தருக்கும் தனித்தனியா டீசல் அடிச்சு வர்றீங்களா?’ என்று கத்தி ‘100ல பாதி 50ன்னு சொல்லிக்குடுக்கறதுக்கு பதிலா 100ல பாதி 70ன்னு சொல்லிக் குடுப்பீங்க போல’ என்று ரகளை செய்து கரஸ்பாண்டெண்ட் வரை பஞ்சாயத்து போய் ‘இந்தமாதிரியெல்லாம் பண்ணினா குழந்தைகளுக்கு கல்வியை விட காசு முக்கியம்ன்னு தோணாதா? இந்த எழவையெல்லாம் டைரில எழுதாம எங்கிட்ட ஃபோன்ல சொல்லலாமே’ என்று சண்டைகட்டி வரவேண்டியதாயிற்று. (இந்த வேன் ஃபீஸின் இன்னொரு கொடுமை 12 மாதங்களுக்குக் கட்ட வேண்டும்! எப்படிப் பார்த்தாலும் 10 மாதங்களுக்கு மேல் பள்ளி இல்லை. கேட்டால் ஒரே பதில் ‘அது அப்படித்தாங்க. எல்லா ஸ்கூல்லயும் அப்படித்தான்’)

இப்படி பணம் மட்டுமே குறிக்கோளாகக் கொண்டு செயல்படும் பள்ளிகளில் ஆசிரியர்கள் சம்பளம் 1800, 2000, 2500. அவ்வளவே. அவர்களுக்கு எப்படி அர்ப்பணிப்பு உணர்வு, இது புனிதப்பணி என்கிற எண்ணமெல்லாம் வரும்?

‘ப்ரைவேட் ஸ்கூலே வேண்டாம். அரசுப் பள்ளியே சரி’ என்றால் அவர்கள் நிலைமை இன்னும் மோசம். டாய்லெட் இல்லை, கம்ப்யூட்டர் இருக்கு, ஆனா கரெண்ட் கனெக்‌ஷன் இல்லை. டி.வி.டி இருக்கு. ஆனா எஜூகேஷனல் சி.டி. இன்னும் வர்ல. என்று அவர்கள் படும்பாடு படு கேவலம். பாதி மாணவர்கள் மரத்தடியில்தான் பயில்கிறார்கள். அங்கே நம் குழந்தைகளை விட நமக்கெப்படி மனம் வரும்? பணம், பணம் என்று நாம் ஓடும்போது நம் பிள்ளைகளை இப்படி அடிப்படை வசதி கூட இல்லாத பள்ளிகளில் சேர்த்து கஷ்டப்படுத்துவதை எப்படி ஒப்புக் கொள்ளத்தோன்றும்?

ஸ்ரீலங்காவில் எல்லாமே அரசுப் பள்ளிகள்தானாம். தனியார் பள்ளிக்கே அங்கே இடமில்லையாம். பண்டாரநாயகேவோ, யாரோ பிரதமராக இருந்தபோது அவ்ர் மகளுக்கு அரசு மருத்துவக் கல்லூரியில் இடம் கிடைக்காமல் (ஒன்றிரண்டு மதிப்பெண் குறைவு என்று கல்லூரி இடமளிக்க மறுத்ததாம்) வேறெந்த நாட்டிற்கோ அனுப்பி மருத்துவம் பயில வைத்தாராம்.

வாங்கும் காசுக்கு ஒழுங்காகக் கற்றுத் தராமல் எல்லாவற்றையும் ஹோம் ஒர்க்கில் பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லும் பள்ளிகளும், புனிதமாவது மண்ணாங்கட்டியாவது என்று கடனுக்குப் பாடம் நடத்தும் ஆசிரியர்களும், ஒத்துக் கொள்ள மனமுமில்லாமல், வேறு வழியுமில்லாமல் சமரசம் செய்து கொள்ளும் பெற்றோர்களும் (நான் உட்பட) இருக்கும்வரை இந்த கண் துடைப்புக் கல்விமுறை தொடரும். அதன் விளைவுகளின் பயங்கரம் இனிவரும் காலங்களில் எதிரொலிக்கும்.