பின்நவீனத்துவப் பித்தனானேன்!

கொஞ்ச நாள் நல்லாத்தாங்க போய்ட்டிருந்தது... ஏதோ ரெண்டு படம் பார்த்தமா.. விமர்சனம்கற பேர்ல என்னமோ சினிமாவையே கண்டுபிடிச்சவன் மாதிரி அது சொத்தை, இது நொள்ளைன்னு விமர்சனம் போட்டமா, நாலைஞ்சு பதிவர்கள்கூட சந்திப்பைப் போட்டு அதைப் பதிவாப் போட்டமா, அவியல், பொரியல்ன்னு எதுனா செஞ்சு வெந்தும் வேகாமக் குடுத்து படிக்கறவங்கள நொந்து நூடுல்ஸ் ஆக்கினோமான்னு ஒரு மாதிரிப் போய்ட்டிருந்தது.

நேத்திக்கு அந்த நண்பனைப் பார்த்ததிலேர்ந்துதாங்க இந்தப் பிரச்னை. 'ஒன்னைப் பார்க்க ஆஃபீஸ் வரணும்டா'ன்னான். வாடா-ன்னேன். ஏதோ கொஞ்ச நேரம் பேசினோமா, அவியலுக்கு ரெண்டு மேட்டர் தேத்தினோமான்னு போகும்ன்னு நெனைச்சுதான் வரச் சொன்னேன். வந்தான்.

வந்து ஆஃபீஸ்ல ஒக்கார்ந்தான். ஆஃபீஸ் பாய்கிட்ட காபி சொன்னேன். அவன் 'இவரு வேலை செய்யணும்னு ஒக்கார்றதே இந்த ரெண்டு மணிநேரம்தான். அதுக்கும் ஒரு ஆள் வந்து ஆப்பு வெச்சுட்டாண்டா' –ங்கறாமாதிரி என் நண்பனை ஒரு பார்வை பார்த்துட்டு நகர்ந்தான்.

"சொல்லுடா" ன்னேன்

"கொஞ்சநாளா உன் வலைப்பூவை படிச்சிட்டிருக்கேண்டா"

ஆஹா.. அச்சடா! அதுதான் மூஞ்சிய இப்படி வெச்சுட்டு வந்தானா..

"என்னடா எப்பப் பார்த்தாலும் உன் வலை நண்பர்கள் பத்தியே எழுதற? உன் ப்ளாக்கை ஒரு நாளைக்கு 1000 பேர் படிச்சாங்கன்னா அதுல வலையில எழுதாத, வெறும் வாசகர்கள்தான் 80% இருக்காங்க. அவங்களுக்கு இது அந்நியமாப் படும் இல்லையா?"

"அந்நியமாப் படலாம். அநியாயமாத்தான் படக்கூடாது"

அவன் குனிஞ்சான். செருப்பை எடுக்கறானோன்னு பயந்து.. "இரு முழுசா சொல்லிடறேன். சுஜாதா பாலகுமாரனைப் பத்தி எழுதினா சூப்பர்னு ரசிக்கறோம். ரஜினி கமலைப் பத்திப் பேசினா 'ஆஹா'ன்னு பார்க்கறோம். அதே மாதிரி என் துறை நண்பர்களைப் பத்தி நான் சொன்னா ஏன் பிடிக்கலங்கற?"

"பிடிக்கலன்னு சொல்லல.. சரி... நீ ஏண்டா பின்நவீனத்துவ பாணில எழுதக் கூடாது?"

இங்கதாங்க விதி விளையாட ஆரம்பிச்சது.

"பின்நவீனத்துவம்னா என்னடா"ன்னு நான் கேட்டேன்.

"எதுக்கும் அடங்காத, இப்படித்தான் இருக்கும்னு சொல்லமுடியாத எழுத்துதான் பின்நவீனத்துவம்"

"நீ சொல்ற மாதிரி பார்த்தா 'இப்படித்தான் இருக்கணும் என் எழுத்து'ன்னு நீ நெனைக்கறப்ப நான் என் இஷ்டத்துக்கு எழுதிகிட்டிருக்கேனே.. நான் பின்நவீனத்துவவாதியா?"

மறுபடி குனிஞ்சான்.

"சரி... சொல்லு"ன்னேன்.

"சாருவோட ஜீரோ டிகிரி படிச்சிருக்கியா"ன்னான்.

நான் குமுதம் அரசு மாதிரி ஹி..ஹின்னு சிரிச்சு, ராஜேந்திரகுமார் பாணில 'ஙே'ன்னு முழிச்சேன்.

"சொல்லுடா"ன்னான்.

நான் ரொம்ப சன்னமான குரல்ல "படிச்சேன்"ன்னேன்.

"டேய்.. அதுக்கேண்டா ஏதோ செக்ஸ் புக்கைப் படிச்சவனாட்டம் நெளியற?"

"சொல்ல வந்ததச் சொல்லீட்டுக் கெளம்பு. என்னை வம்புல மாட்டிவிடாதே."

"அது பார்த்தீன்னா எந்தக் கட்டுக்குள்ளும் அடங்காது. அந்த மாதிரின்னு வெச்சுக்கலாம்"

"ஓ அதுதான் போஸ்ட் மார்ட்டனிஸமா?"

"போஸ்ட் MODERNISM. போஸ்ட் MORTERNISM இல்ல"

"ஓ! அது மார்டனிஸமா? நான் படிச்சவனுக்கு ஒண்ணும் புரியாம செத்து சுண்ணாம்பாகறதால போஸ்ட் மார்ட்டனிஸம்ன்னு நெனைச்சுட்டேன்!"

மறுபடி குனிஞ்சான். இனிமே ஆஃபீஸ்க்கு வரவங்க செருப்பை வெளிலயே விட்டுட்டு வரச் சொல்லணும்டா'ன்னு நெனைச்சுகிட்டேன்.

"இதுக்கு அடுத்தது இது. அதுக்கு அடுத்தது அதுன்னு நாம ஒரு பிம்பம் வெச்சிருப்போம். அந்த பிம்பங்களை உடைத்தெறிந்து, ஒரு பிரதிக்குள்ளிருந்து இன்னொரு பிரதியைப் பகடி செய்ய.."

இப்போ நான் குனிஞ்சேன். "டேய்.. ஒழுங்காத்தாண்டா பேசிகிட்டிருந்த?"ன்னு கேட்டேன்.

"இதுதான் உன்னை மாதிரி ஆளுகளுக்கு புரியவும் செய்யாது. சொன்னாலும் கேட்க மாட்டீங்க" னான்.

"சரி சொல்லு"

"இப்போ ஒரு படம் இருக்கு. நீங்க வழக்கமா ஹீரோ என்ன செய்யணும்னு நெனைக்கறீங்களோ அதை அவன் செய்ய மாட்டான். அப்போ அது பின்நவீனத்துவப் படமாகுது"

"உதாரணம்?"

"நான் கடவுளை எடுத்துக்கலாம்"

"அதான் ஏற்கனவே எடுத்துட்டாங்களே"

"மூடிட்டு கேளுடா.."

"என்னடா.. நீ சொல்றப்ப சும்மா கேட்டுட்டிருந்தா நான் சாதாரண ஆளு. நான் என்ன சொல்லணும்ன்னு நீ நெனைக்கறப்ப நான் வேற சொல்றேனே.. நான் பின்நவீனத்துவவாதியாகிட்டு வரேண்டா"

"நாசமாப் போ. நான் சொல்லிடறேன். அதுல ஆர்யா அம்மாவைப் பார்க்கும்போது இத்தனை வருஷம் கழிச்சுப் பார்க்கறோமேன்னு எந்த டயலாக், உணர்ச்சிவசப்படுதல்னு எதுவுமே இல்ல. வழக்கமா ஹீரோ கால்ல, ஹீரோயின் விழுந்தா எடுத்து ஆரத்தழுவற சீன் எதுவுமே இல்ல. அதுதான் பின்நவீனத்துவம்"

எனக்கு கோவம் வந்துச்சு. "டேய் லூஸு. அப்படிப் பார்த்தா அவன் அம்மா சாதாரண அம்மா மாதிரி உருகிட்டுதானே இருக்காங்க. அதே மாதிரி நீ பூஜாவை ஏன் ஹீரோயின்கற? ஒரு பின்நவீனத்துவவாதியாப் பார்த்தா அவ ஹீரோயினே இல்ல. நீ சொல்றா மாதிரி சாதாரணமா நடக்கறத காட்டாம வேறுபடுத்திக் காட்டறது பின்நவீனத்துவம்ன்னா ராமநாராயணனும், பேரரசுவும்தான் தமிழ் சினிமாவின் மிகச் சிறந்த பின்நவீனத்துவவாதிகள். பாம்பு லெட்டர் படிக்கும்.. ஒருத்தன் ஸ்க்ரீன்ல இருக்கற நூறு பேரையும் ஸ்க்ரீனுக்கு முன்னாடி இருக்கற 1000 பேரையும் ஒருசேரக் கொல்லுவான்"

“ஒண்ணு சொல்றேன் தெரிஞ்சுக்க. பின்நவீனத்துவத்தைப் புரிஞ்சுக்கணும்னா நீ ஒரு பின்நவீனத்துவவாதியா மாறணும். அப்போதான் இதெல்லாம் ஒனக்குப் புரியும். தெரியும்”

“புரியறதுக்கும் தெரியறதுக்கும் என்னடா வித்தியாசம்?”

“அங்க பாரு அது என்ன?”

“பேப்பர் வெய்ட்”

“அது ஒனக்குத் தெரியுதா?”

“தெரியுது?”

“அது பேப்பர் வெய்ட்னு தெரியுது. ஆனா அது ஏன் பேப்பர் வெய்ட்னு தெரியுமா?”

“புரியல..”

“ஆங்... அதுதான் மேட்டர். அது பேப்பர் வெய்ட்னு தெரிஞ்சா தெரியுதுன்னு சொல்லலாம். அது ஏன் பேப்பர் வெய்ட்னு தெரிஞ்சா புரிஞ்சதுன்னு சொல்லலாம்”

“புரியல”

“நான் கடவுள்..”

“டேய்... வேற பேசு”

“சாருவோட..”

“இதுக்கு அதையே பேசு”

“சரி... ரெண்டும் வேண்டாம். இப்போ நீ அடுத்து என்ன சொல்லணும், என்ன செய்யணும்னு எந்தக் கட்டுக்குள்ளும் உன்னை அடைக்க முடியாம நீ ஆய்ட்டீன்னா நீ பின்நவீனத்துவவாதி”

“அப்ப அந்தப் படத்துல ஆர்யா பின்நவீனத்துவவாதி. கரெக்டா?”

“ஆங்... இப்பதான் நீ ஓரளவு புரிஞ்சுட்டிருக்க”

ஓரளவுக்கே காசி கஞ்சாவை ஒசில அடிச்ச மாதிரி இருக்கேன்னு மெரண்டு ஒக்கார்ந்திருந்தேன். அவன் “அப்ப நான் கெளம்பறேன்”ன்னான்.

“கெளம்பறதுன்னா கெளம்பு. இல்லீன்னா என்னமோ பண்ணி நாசமாப் போ. எனக்கென்ன?”ன்னேன்.

”வெரிகுட். இதான்.. இப்படித்தான்”னுட்டே போய்ட்டான்.

அப்போ டம்ளர் எடுக்க வந்த ஆஃபீஸ் பாய்கிட்ட “எனக்கு இன்னொரு காஃபி”ன்னேன்.

“சார்.. சும்மா சும்மா உங்க இஷ்டத்து காபி கேட்காதீங்க. என்னால போட்டுட்டு வரமுடியாது” னான் அவன்.

ஆஹா.. இத்தனை நாள் இவன் இப்படிப் பேசினதில்லையே.. ஒருவேளை ஓரமா நின்னு ஒட்டுக் கேட்டானோன்னு, இவனும் பின்நவீனத்துவவாதி ஆகறானோன்னு நான் யோசிச்சுகிட்டிருப்பவே எங்க எம்.டி வந்தார்.

“கிருஷ்ணா... அந்த ரிப்போர்ட் ரெடியா?”ன்னு கேட்க..

“அது இன்னும் முடியல. எப்ப முடியும்னு சொல்ல முடியாது”ன்னேன்.

அவரு சிரிச்சுகிட்டே போக.. ‘ஊரு நாடெல்லாம் ரிஸஷன் பேய் பிடிச்சு ஆட்டிகிட்டிருக்கு. நாம இப்படி ஒரு பதிலைச் சொல்லியும் கோவப்படுவார்னு பார்த்தா.. சிரிச்சுட்டுப் போய்ட்டாரே.. இப்படி எதிர்பார்க்காததச் செய்யறதால இவரும் பின்நவீனத்துவவாதியா?’ன்னு ஒரு சிந்தனை எனக்குள்ள ஆரம்பிக்க.. என் ஃபோன் ஒலிச்சது.

மனைவி calling....

‘ஆஹா.. சாப்பிட ஏன் இன்னும் வரலன்னு திட்டுவாளே’ன்னு நான் எடுக்க...

“மணி என்னாச்சு? ஒங்க இஷ்டத்துக்கு வருவீங்க. நான் ஒக்கார்ந்து சோறு போடணுமா”ன்னு ஆரம்பிச்சு கன்னா பின்னான்னு அர்ச்சனை ஆரம்பிச்சது.

அப்பத்தான் புரிஞ்சது... பின்நவீனத்துவக் கட்டுடைத்தலில் கொஞ்சமும் மாற்ற முடியாமல் இருப்பது மனைவிகளைத்தான் என்பது.