அர்ஜூனன்-கிருஷ்ணன்-கர்ணன்

‘உன்னிலிருந்து ஒரு கெட்ட பழக்கத்தை எடுத்துக் கொள்வதானால் எதை எடுக்க’ என்றென்னைக் கேட்டால் ‘என் சோம்பேறித்தனத்தை’ என்று சோம்பலே இல்லாமல் சொல்வேன். அப்ப்டி ஒரு சோம்பேறி நான்.

எதற்குச் சொல்கிறேனென்றால் நம்ம யூத் அனுஜன்யாவுக்கு ஒரு புத்தகம் அனுப்பவேண்டும் என்று ரொம்ப நாள் திட்டம். கல்யாண்ஜியின் கடிதங்களை. (அதாவது அந்தத் தொகுப்பை!) திருப்பூரில் கிடைக்காமல் என் நண்பன் ஒருவனிடம் சொல்லி (அவரை அவன் என்று எழுதுவதற்கு மன்னிக்கவும். அவன் என்றெழுதும்போது உணர்கிற நெருக்கத்தை அவர் தரவில்லை என்பதை அவர் அறிவார் என இவன் உணர்கிறேன்) கோவையில் வாங்க ஏற்பாடு செய்தேன். கூடவே நகுலனின் கவிதைத் தொகுப்பும். சரோஜாதேவி புத்தகங்கள் என்ன தலைப்பில் என்றாலும் உடனே கிடைத்துவிடும் இந்த திவ்யதேசத்தில் நகுலனின் கவிதைகள் கிடைப்பது அரிதிலும் அரிதாக இருக்கவே நண்பனும் அதைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருக்கிறான்.

‘சரி.. அதிருக்கட்டும். கல்யாண்ஜியின் புத்தகம் வாங்கியாயிற்றல்லவா.. அதை எனக்கு அனுப்புங்கள். அனுஜன்யாவுக்கு கொரியர் செய்ய வேண்டும்’ என்றேன். சரி என்றான்.

நேற்று காலை அவனிடமிருந்து அலைபேசி வந்தது. (அலைபேசின்னா அலைபேசியே அல்ல. அழைப்பு வந்தது.) ‘அனுஜன்யாவின் அட்ரஸைக் குடுங்களேன். நானே இங்கிருந்து அனுப்பிவிடுகிறேன். நான் உங்களுக்கு அனுப்பி.. நீங்கள் அவருக்கு அனுப்பி.. ஏனிந்த வீண் சிரமம்’ என்று கேட்டான். எனக்கு சுரீரென்றது.

‘ஹூம்! ‘என்ன இருந்தாலும் உன்னை விட கர்ணன் தானப்பிரபு’ன்னு கிருஷ்ணர் அர்ஜூனருக்குச் சொன்னதுதான் ஞாபகத்துக்கு வருது நண்பா’ என்றேன்.

அதென்ன?

கிருஷ்ணரிடம் ஒருமுறை அர்ஜூனன் (இதே கதையை தருமன், பீமன் என்று எல்லாரை வைத்தும் சொல்வார்கள். கிருஷ்ணரிடம் இது பற்றிக் கேட்டபோது ‘அந்த டைம் அர்ஜூனன் வாஸ் வித் மீ கிருஷ்ணா (இது நான்). மத்ததெல்லாம் உங்காளுக கெளப்பினது’ என்றார்) ‘கிச்சா... நீ எல்லாத்துக்கும் எங்க அஞ்சு பேருக்குத்தான் சப்போர்ட் பண்ற. ஆனா தானதர்மம்ன்னா ஒடனே ‘கர்ணன்தான் தானப் பிரபு’ன்னுடற. எங்களையெல்லாம் துரியோதனன் இப்படி காட்டுக்குள்ள விரட்டிட்டான். தானதர்மம் பண்ண எங்களால எப்படி முடியும். ஆக அவனைவிட நாங்க செல்வத்துல கீழ்நிலைல இருக்கச்சொல்லோ, நீ கம்பேரிசன் பண்றது தப்பு’ன்னான்.

கிருஷ்ணர் சிரிச்சுகிட்டே ‘சரிதான். சம அளவு செல்வம் இருந்தாலும் இன் தட் மேட்டர் ஐ வில் சப்போர்ட் கர்ணா ஒன்லி’ என்றார் கிருஷ்ணர்.

சொன்னதோடு நிற்காமல் அவர்கள் இருவரும் நின்றிருந்த இடத்திலேயே வெள்ளியினாலான மலைக்குன்று ஒன்றையும், தங்கத்தினாலான மலைக்குன்று ஒன்றையும் உருவாக்கினார்.

“அர்ஜூனா.. இதோ இந்த இரண்டு மலைகளும் உனது. இதை நீ என்ன வேண்டுமானாலும் செய்துகொள்” என்றார்.

அர்ஜூனன் பூரிப்படைந்து சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். அந்தக் காட்டில் யார் வருவார்கள்? அருகிலுள்ள கிராமமொன்றிற்குச் சென்று எல்லாரிடமும் அறிவித்து எல்லாரையும் அங்கே வரச் செய்து ‘யாருக்கு எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்’ன்னான்.

ஆளாளுக்கு தங்க, வெள்ளி மலைகளை வெட்டி வெட்டி எடுத்துக் கொண்டு போக மலை கரைந்து குண்டூசி முனையளவு தங்கமும், வெள்ளியும் மீதமிருந்தது.


“பார்த்தியா கிச்சா.. எல்லாரும் என்னை தானப் பிரபு’ன்னு புகழ்ந்துட்டு போறத’ என்றான்.

‘சரி..சரி’ என்று சிரித்த கிருஷ்ணர் கிராஃபிக்ஸ் எதுவும் இல்லாமல் சட்டென்று மீண்டும் அதேபோல இரண்டு மலைகளை உருவாக்கினார். கர்ணனை அந்தக் காட்டுக்குள் அழைத்தார். (ஏர்செல்.. எப்பொழுதும்.. எங்கிருந்தாலும்..)

வந்தான் கர்ணன்.

“கர்ணா.. இதோ உனக்கு முன்னால் இரண்டு மலைகள் உள்ளன. ஒன்று தங்கத்தாலானது. இன்னொன்று வெள்ளியினாலாதது”

“பார்த்தாலே தெரியுது. மேட்டருக்கு வாங்க”

“இவையிரண்டும் உனக்குத்தான். நீ என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளலாம்” என்றார்.

கர்ணன் பார்த்தான். காடு. அவன், அர்ஜூனன், கிருஷ்ணரைத் தவிர யாருமங்கில்லை. அடுத்த நொடி சொன்னான்.

“அர்ஜூனா.. நீ ஒரு மலையை எடுத்துக் கொள். கிருஷ்ணா (இது நானில்ல. கடவுள்) நீ ஒன்றை எடுத்துக் கொள்” என்று சொல்லிவிட்டு ‘டைமாச்சு. நிறைய ஃபைல் கையெழுத்துக்காக வெய்ட்டிங். பை’ என்று சொல்லி போயே விட்டான்.

கிருஷ்ணர் கேட்டார்...

“பார்த்தாயா அர்ஜூனா.. கொடுப்பது என்று முடிவானபின் இவன் கடவுள் இவனுக்கேன் கொடுக்க வேண்டும் என்றோ... இவன் என் எதிரி இவனுக்கேன் கொடுக்க வேண்டும் என்றோ.. இவர்களை விட இல்லாதவர்க்குக் கொடுக்கலாம் என்றோ.. யாருக்கு எதைக் கொடுக்க என்றோ, எவ்வளவு கொடுக்க என்றோ எதையாவது சிந்தித்தானா கர்ணன்? கணநேரத்தில் கொடுத்துவிட்டுப் பறந்துவிட்டான் பார்த்தாயா.. அந்தப் பண்புதான் கொடுப்பதில் இருக்க வேண்டும். நௌ யூ அண்டர்ஸ்டேண்ட் வொய் ஐயம் சப்போர்ட்டிங் ஹிம்?”

*** *** *** *** *** *** ***
அனுஜன்யாவிற்கு புத்தகத்தை அனுப்ப நினைத்த நான் நண்பனிடம் ‘வாங்கி அனுப்பிடுங்க’ என்று சொல்லியிருந்தாலே போதும். நான் வாங்கி ட்யூப்லைட்டில வெளிச்சத்தை மறைத்து பேரெழுதிக் கொள்வதுபோல பேரெழுதி என் கையாலதான் அனுப்பவேண்டும் என்று நினைத்ததால்தானே அது எனக்குத் தோன்றவில்லை? சட்டென்று கேட்ட அந்த நண்பனின் மனதின் விசாலம் இதனால் புரிபடுகிறதல்லவா?

அந்த நண்பர் – செல்வேந்திரன்.

1) அந்தப் புராணக்கதையை ஒரு உதாரணத்துக்குத்தான் சொன்னேன். நானொன்றும் கர்ணனோ, அர்ஜூனனோ அவர்களுக்கு அருகில் நினைத்துப் பார்க்கக்கூட முடிகிற தகுதியுள்ள கொடையாளி அல்ல. யாரும் அதை நம்பி புத்தகம் கேட்கவேண்டாம்! (கொடுத்தா வாங்கிக்கத் தயார். அதுவும் அந்த நகுலன் கவிதைத் தொகுப்பு அனுப்பித்தந்தீங்கன்னா** உங்க வீட்டுப்பக்கம் கூம்புவடிவ மைக் யாரும் கட்டாமலிருக்க எல்லாம் வல்ல ஸ்ரீரங்கரங்கநாதரைப் பிரார்த்திப்பேன்.)

2) இவ்வளவு நாள் பதிவுக்கு வராம, வந்தாலும் மத்தவங்க பின்னூட்டத்தை எனக்குப் போடற, ஃபோன் பண்ணினாலும் எடுக்காத ‘நவயுவக்கவிஞர்’ அனுஜன்யா அறிவது: பதிவைப் படிச்சுட்டு கொரியர்காரனை எதிர்பார்த்து வாசல்லயே உட்காராதீங்க. இன்னைக்குத்தான் செல்வா அனுப்பறார். நான் அட்ரஸைக் கொடுக்க ரொம்ப லேட் பண்ணீட்டேன். (முதல் பாராவை மீண்டும் ரெஃபர் பண்ணிக் கொள்ளவும்)

** சென்னை நண்பர்களைத் தவிர யார் வேண்டுமானாலும் அந்தப் புத்தகத்தை அனுப்புவதாகச் சொல்லுங்கள். நம்புவேன். சென்னை நண்பர்கள் அனுப்புவதாக இருந்தால் சொல்லாதீர்கள். சொல்லாமல் அனுப்புங்கள். அப்படி புத்தகம் அனுப்பவதாகச் சொன்னால் அது நடப்பதே இல்லை. (என் ராசி அப்படி) சொல்லாமல் அனுப்பினால் நான் எங்கிருந்தாலும் ‘அண்ணே’ என்று என்னை வந்து சேர்ந்துவிடுகிறது.

3) அந்தப் புராணக்கதையில் மசாலா கலந்ததற்கு ஸ்வாமி ஓம்கார் மன்னிப்பாராக.

4) மேலே புகைப்படத்தில் இருப்பவர்கள் மாடல்களே.

5) ஒண்ணுமில்ல.