முத்தையாவிற்கு ஒரு கடைசி கடிதம்

முத்தையா...

ஞாபகம் இருக்கிறதா என்ற சம்பிரதாயக் கேள்வியை உன்னிடம் கேட்க முடியாது. உனக்கு ஞாபகம் இருக்கிறதோ இல்லையோ... உன்னை பலருக்கும் ஞாபகம் இருக்கிறது. பார்... நீ என் நண்பன் என்பதையறிந்து உன்பெயரில்தான் எத்தனை எத்தனை கடிதங்கள் எனக்கு. ஆனால் நீ மட்டும் ஒரே கடிதத்தோடு முடித்துக் கொண்டாய். அதற்குப் பிறகு எழுதவே இல்லை இன்னும்.

அலைபேசியைக் கண்டுபிடித்தவனும், மின்னஞ்சலைக் கண்டுபிடித்தவனும் பலருக்குக் கடவுள்போல. ஆனால் எனக்கு அவன்தான் எதிரி.

உன்னிடம் நான் எத்தனை முறை பேசியிருப்பேன். இருந்தாலும் ஒரு கடிதம் தரும் அண்மையை இந்த அலைபேசி அழைப்போ, மின்னஞ்சல் பரிமாற்றமோ தருவதேயில்லையா நண்பா.. அது ஏன்? நாம் டெக்னிகலாக பின்தங்கி இருக்கிறோமா.. அல்லது எமோஷனல் இடியட்ஸாகிவிட்டோமா?

கார்த்திக்கை ஞாபகம் இருக்கிறதா? அப்போது நமக்கு 18, 19 வயதிருக்கும். அவன் யோகா, தியானம் என்று பிதற்றிக் கொண்டிருப்பான். ஒருமுறை உன்னையும், என்னையும் அழைத்துக் கொண்டு பழனி மலை போகர் சமாதிக்கு முன் அமர்ந்து தியானம் சொல்லித்தருகிறேன் என்றான். கண்மூடி அமர்ந்து புருவமத்தியில் கவனம் செலுத்தி...

அவன் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது..

‘முதுகுத்தண்டில் குண்டலினிய சக்தியை உணரமுடியும். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அது மேலேறி...’

எனக்கு ஏதோ முதுகுத்தண்டில் மேல்நோக்கிச் சென்றது என்றபோது கார்த்திக் சொன்னான்: ‘எறும்பா இருக்கும். அவ்ளோ ஈஸியால்லாம் வராது சாலமா...’

அவனோடு சவால்விட்டு எத்தனை குருக்களைத் தேடினேன் நான்.. ஓஷோ, சாய்பாபா, ரவிஷங்கர் (இவரு வேற..) என்று பயணித்து ஜக்கியில் நிற்கிறது இது இப்போது. ஆனாலும் எனக்கான குரு இன்னும் கிடைக்கவில்லை முத்தையா.

அப்போதெல்லாம் நீ எவ்வளவு ப்ராக்டிகலாகப் பேசுவாய். அன்று பழனிமலைக்கு கீழே நீ சொன்னது இன்னும் ஞாபகம் இருக்கிறது..

“சாலமா... கார்த்திக் சொல்றான்.. நீ சொல்றன்னெல்லாம் என்னால எதுவும் செய்ய முடியாது. கேள்விகள் அதிகம் எனக்கு. ‘நான் ஏன் இப்படி உக்காரணும்.. எனக்கு சாயந்திரம் டீக்கு ஒரு ரூபாகூட என்கிட்ட இல்ல. இப்படி உக்கார்ந்து குண்டலினிய ஏத்தி என்ன சாதிக்கப்போறோம்’ இதெல்லாம் என் மனசுல ஓடுது” என்று எப்படி வாதிட்டாய் கார்த்திகிடமும் என்னிடமும். உனக்கிருந்த வெளிப்படையான தர்க்ககுணம் எனக்கு இன்னும் வாய்க்கவில்லை நண்பா.

எனக்கு அப்போதைய காலகட்டத்தில் என் எண்ணங்களைப் பகிர்ந்துகொள்ள வாய்த்த ஒரே நண்பன் நீதான் முத்தையா. ஞாபகமிருக்கிறதா.. (ச்சே.. இந்தக் கேள்வியை கேட்காமல் ஒரு கடிதமாவது எழுதித் தொலைக்கமுடிகிறதா..) பொள்ளாச்சி முழுவதும் ‘இருபுள்ளிகளுக்கிடையே ஒரு கோடு’ தொகுப்பை நீயும் நானும் தேடியலைந்ததெல்லாம்? எப்படி மறப்பாய் நீ? எஸ்.கே.துரைசாமி எழுதிய அந்தத் தொகுப்பின் கவிதைகளைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டு அலைந்து திரிந்து கிடைக்காமலே போய்விட்டது. பொள்ளாச்சியிலிருந்து வெளிவரும் வைகறை என்ற இதழொன்றில் அந்தத் தொகுப்பில் வராத கவிதை ஒன்றிருக்கிறது என்று அதை மட்டும் வாங்கிவந்தோம். இப்போதும் அந்த எஸ்.கே.துரைசாமியின் தொகுப்பை தேடிக்கொண்டே இருக்கிறேன். எஸ்.கே.துரைசாமி-தான் நகுலன் என்று எத்தனை பேருக்குத் தெரியும் நண்பா...! அவரது

‘எல்லாம்தான் எல்லாருந்தான்
தானேதான் தன்னானத் தானே
தான் தான் தான் தான் தன்னானத்
தானேதான்' கவிதையை மறக்கமுடியாமல் எத்தனை நாள் தவித்துக் கொண்டிருந்தோம்!

(இதோ இதை எழுதும்போது மனைவி திட்டத் திட்ட பழைய புத்தகங்களைக் கிளறி அந்த வைகறையைக் கண்டுபிடித்து பார்க்கும்போது மலையாளக் கவிஞர் குஞ்ஞுண்ணியின் கவிதைகள் இரண்டு சட்டென கண்ணில் படுகிறது..

விரிந்த பூவைக் கண்டதுண்டு
பூ விரிவது கண்டதில்லை
எனினும் நான் அகங்கரிக்கிறேன்
நானொரு கவியாம்!

சிறகடி ஓசை எழுப்பாது
பறக்கும் பட்சிக்கு
ஒரு சிறகு ஆகாயம்
மறுசிறகு எதெனத் தெரியாது
தெரிவது வரையும்
அரைக்கவிதை இக்கவிதை)

அந்த சமயங்களில்தான் நாம் ஞானக்கூத்தனை அப்படிப் படிக்க ஆரம்பித்தோம். ‘டேய்.. என்னடா நாம நினைக்கறத நினைக்க முடியாதத எல்லாம் இந்தாளு 1970க்கு முன்னாடியே எழுதீட்டாரு’ என்று சிலாகித்துக் கொண்டிப்போம் நினைவிருக்கிறதா? இன்றும் 1968லோ, 69லோ அவர் எழுதிய

திண்ணை இருட்டில் எவரோ கேட்டார்
தலையை எங்கே வைப்பதாம் என்று
எவனோ ஒருவன் சொன்னான்
களவுபோகாமல் இருக்க கையருகே வை

என்று மனதில் நின்ற கவிதை தரும் தாக்கம் அப்படியே இருக்கிறதே நண்பா... நமக்கு வயசாகிவிட்டதா?

ஆத்மாநாமின்

‘என்னைக் களைந்தேன்
என் உடல் இருந்தது
என் உடலைக் களைந்தேன்
நான் இருந்தது
நானைக் களைந்தேன்
வெற்றிடத்துச்
சூனிய வெளி இருந்தது
சூனிய வெளியைக் களைந்தேன்
ஒன்றுமே இல்லை’


அப்புறம் பசுவய்யாவின் கவிதைகள், தருமு சிவராம் என்றெல்லாம் ஓடிக்கொண்டிருந்த நாம் எங்கே தேங்கினோம் என்று இப்போதும் புரியவில்லை முத்தையா.. வாழ்க்கையில் அடுத்த வேளை சோறு உறுதியென்ற பின்தான் இலக்கியம், கதை, கவிதை என்று உடுமலை ரயில்வே ஸ்டேஷன் தண்டவாளத்தில் அமர்ந்து முடிவெடுத்தோமே..


ஒரு வருடங்களுக்கு முன் நம் நண்பர்களில் ஒருவனான சதீஷைப் பார்த்தேன். ‘உன்னையும் முத்தையாவையும் பார்த்தா பொறாமையா இருக்குடா.. எவ்ளோ படிக்கறீங்க.. எவ்ளோ விவாதிக்கறீங்க. எனக்கு எதுவுமே புரிய மாட்டீங்குதுடா. வாழ்க்கைய ரசிச்சு வாழறதுன்னா உங்ககிட்ட கத்துக்கணும்’ என்று அந்த பௌர்ணமி இரவில் வாய்க்கால் பாலத்தில் அமர்ந்து கொண்டு நம்மிடம் புலம்பினானே அவனேதான். சென்னையில் பெரிய நிறுவனம் ஒன்றில் சி.இ.ஓ-வாம். அவன் விசிட்டிங் கார்டுக்கு முன்னாலேயே நான் நிற்கமுடியவில்லை. அவனுக்கு முன்னால் நிற்கவே கூசியது. மஹிந்திரா ஸ்கார்ப்பியோ-க்கு கோவையில ஸ்டிக்கர் டிசைன் செய்ய வந்தேன் என்றான். வாயைப் பிளந்து ஸ்கார்ப்பியோவா என்று கேட்டபோது.. ‘இது எக்ஸ்ட்ராவா வேணும்னு வாங்கினது. எனக்கு என் வொய்ஃப் லாண்ட் க்ரூசர் ப்ரசண்ட் பண்ணிருக்கா’ என்றான். பதிலுக்கு உன் வண்டி எங்க என்று கேட்டுத் தொலைக்கப் போகிறானோ.. எங்கே என் சர்வீஸுக்கு விடாத பைக்கைப் பார்த்துவிடுவானோ என்று பயந்தேன். அப்படி ஏதும் நடக்கவில்லை. ‘இன்னும் அதே கதை, கவிதை, உலகசினிமா ஞாயம் நடக்குதா’ என்று கேட்டுவிட்டு என் பதிலுக்குக் காத்திராமல் போனான்.

அவன் கிடக்கிறான்! வாழ்க்கை என்பது கிளம்பி, நோகாமல் கியர் மாற்றி சேஃப்டியாக சென்று சேரும் பயணமாக இருப்பதில் என்ன ஆனந்தம் இருக்கிறது நண்பா? நாலைந்து வளைவுகளில் திருப்பி, கைகால்கள் சிராய்த்துக் கொண்டு ஒன்றிரண்டு வண்டிகளை ஓவர்டேக் செய்து.. முந்த முடியாத வண்டிகளைப் பார்த்து பிரமித்துக் கொண்டு...

ஒரு கையில் காயமும், இன்னொரு கையில் பூக்களுமாக ‘வாவ்’ என்று பிரமித்துச் செல்வதுதான் வாழ்க்கை நண்பா. அதைப் பகிர்ந்துகொள்ள உன்னைவிட எனக்கு யாரிருக்கிறார்கள்?

எனவே எங்கிருந்தாலும் வா...

அளவில்லா அன்போடு
-சாலமன்

***************************************************





தலைப்பு எவ்வளவு அதிகாரத்தனம்... இது கடைசி கடிதம் என்றும், முத்தையா சாலமன் கடித தொடர் இதோடு முடிகிறது என்றும் சொல்ல நான் யார்? அது தொடரட்டும் எங்காவது... அதுசரி... முத்தையாக்களின்/சாலமன்களின் மனைவிகளுக்கும் சொல்ல எவ்வளவோ இருக்கும். ஒருவேளை இவர்களுக்கு மனைவிகள் இருந்து அவர்களுக்குள் கடிதம் எழுதிக்கொண்டால் எப்படி இருக்கும்?

அதை தோழி.ஸ்ரீமதியும், புதுகைத் தென்றலும் ஆளுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதி உணர்த்துவார்கள்..

விளையாட்டின் விதி.... அப்படியேதும் இல்லை! ஆம்.. எதுவுமே இல்லை.