பக்கத்து வீடு

பதினேழு வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்தது இது.

ஒரு புத்தகத் தயாரிப்புக்காக சென்னை செல்ல வேண்டி வந்தது. முதல்முறையாக தனியாக சென்னை பயணம். தங்குவதற்காக எனது அத்தை விட்டிற்கு சென்றேன். போக் ரோட்டில் சிண்டிகேட் அபார்ட்மெண்டில் வீடு. 3வது மாடியோ, நான்காவது மாடியோ. அபார்ட்மெண்ட் என்ற பிரமாண்டத்தின் உள்ளே முதன்முறையாக செல்லும் பிரமிப்பில் எத்தனையாவது மாடியில் இருக்கிறோம் என்ற ப்ரக்ஞை இல்லாமல் ஒரு வீட்டின் அழைப்புமணியை அழுத்தி விட்டேன். திறந்தது யாரோ. அரைக் கோணத்தில் திறக்கப்பட்ட கதவில், கதவுக்கும் சுவற்றுமாக ஊசலாடும் ஒரு சங்கிலி.

“இது செகண்ட் ஃப்ளோர் E ப்ளாக் இல்லையா?”

“இல்லை” – சடாரென்று பதில் வந்தது.

“செகண்ட் ஃப்ளோர் E ப்ளாக் எங்கிருக்கு?”

“இது C ப்ளாக். அவ்வளவுதான் எனக்குத் தெரியும்” சொன்ன சொல் காற்றில் கரையும் முன் அறைந்து சாத்தப்பட்டது கதவு. அப்புறமாய்த் தெரிந்தது.. அதே மாடியில்தான் அத்தை வீடு E ப்ளாக் இருக்கிறதென்று.

சென்னைப் பயணம் முடிந்து வரும் வரை ‘என்னதிது... ஒரே அபார்ட்மெண்டில் ஒரே மாடியில் அருகிலிருக்கும் வீட்டின் முகவரி கேட்டால் தெரியாது என்று சொல்லுமளவு அண்டை விட்டாரின் பழக்க வழக்கங்கள் குறைந்துவருகிறதா’ என்று மனதில் கேள்வி.

இன்றைக்கு இந்த அண்டை வீட்டாரைப் பகைக்கும் பழக்கம் வேரூன்றி, கிளைவிட்டு, பூத்துக் குலுங்கி நச்சுப் பழங்களை வழங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. பக்கத்து தேசத்தைப் பகைத்து, பக்கத்து நாட்டைப் பகைத்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு தேசத்தில் இதொன்றும் கண்டிக்கத் தக்க செயலே அல்லவே!

திருப்பூர் மாவட்டமானபோது எனது சொந்த ஊரான உடுமலைப்பேட்டையில் பல போராட்டங்கள். உடுமலைப்பேட்டையை திருப்பூரோடு இணைக்க வேண்டாம், கோவை மாவட்ட்த்திலேயே நாங்கள் தொடர்வோம் என்று. எல்லைகள் எப்படிப் பிரிக்கப்பட்டாலும் எல்லார்க்கும் சமமான சலுகைகள், சரியான முறையில் கிடைக்க வேண்டிய வசதி வாய்ப்புகளை அரசு அதிகாரிகளும், அரசியல்வாதிகளும் வழங்குவார்களேயானால் ஏனிந்தக் கூப்பாடுகள் நடக்கப் போகிறது? அவர்கள்மீதான நம்பிக்கையின்மைதானே இது மாதிரியான பிரச்சினைகளுக்குக் காரணம்?

சரி.. பக்கத்து வீட்டு பிரச்சினைக்கு வருவோம்:




அகராதி என்ன சொல்கிறது? NEIGHBOURHOOD என்றால் அண்மை, அருகாமை; NEIGHBOURLINES என்றால் நட்பு, நேசம், நன்மனம்: NEIGHBOURLY என்றால் ஆதரவான, நேசமுள்ள.

அப்படியெல்லாமா இருக்கிறது இன்றைக்கு அண்டைவீட்டாரோடான நட்பு? இருக்கிறதுதான். சதவிகிதம் குறைந்துகொண்டே வருகிறதல்லவா?

எனது நண்பன். திருமணமாகி தனிக்குடித்தனம் போன காம்பவுண்டில் இவனுக்கு ஆதரவாக பக்கத்துவீட்டு குடும்பம் ஒன்று பழகிவந்தது. இரு வீட்டாருக்குமே ஒன்றரை வருடங்களுக்கு முன் குழந்தை பிறந்தது.

ஓரிரு வாரங்களுக்கு முன் அவனது வீட்டிற்கு சென்றிருந்தேன். நண்பனின் மகனைத் தூக்கிக் கொண்டு வெளியே அமர்ந்தபோது, ஏற்கனவே வெளியில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்த அந்த பக்கத்து வீட்டு பெண்மணியும், அவரது அன்னையும் சடாரென வீட்டிற்குள் சென்று கதவு சாத்தினர்.

அவர்கள் செயல் வித்தியாசமாய்த் தோன்றவே வினவினேன்.

நண்பனது மகன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் நடக்க ஆரம்பித்து விட்டானாம். அவர்கள் மகன் இவனுக்கு ஓரிரு மாதங்கள் மூத்தவனாக இருந்தும், இன்னும் நடக்கவில்லையாம். அதைப் பலமுறை பலவாறாகச் சொல்லி ‘உங்க கண்ணுபட்டுதான் இவன் நடக்கல’ என்பது போல எதுவோ பேசி, நண்பன் மகனைக் கண்டாலே கதவைச் சாத்திக் கொள்கிறார்களாம்.

வெறும் ஒன்றரை வயதுக் குழந்தை மேல் எல்லாம் வெறுப்பைக் காட்ட முடியுமா? என்றெனக்கு வியப்பாய் இருந்தது.

இது இப்படியென்றால் இன்னொரு சம்பவம்:

என் நெருங்கிய உறவினரின் வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு தம்பதி. திருமணமாகி ஏழெட்டு வருடங்களாகியும் குழந்தை இல்லை. உறவினருக்கு ஒரு மகள். இரண்டாவதாய் மகன் ஜனித்தபோது அந்த பக்கத்து வீட்டுப் பெண்மணி மிகுந்த நெருக்கம் காட்டியிருக்கிறாள். அந்த மகனை அவ்வப்போது அவர் வீட்டுக்குக் கொண்டு செல்வது, உறவினர் வேலையாய் எங்காவது செல்லும்போது ‘நான் பாத்துக்கறேன்’ என்று குழந்தையை வாங்கி வைத்துக் கொள்வது என்று இது தொடர்ந்திருக்கிறது.

நானும், உமாவும் ஒவ்வொரு முறை அங்கே செல்லும்போதும், அந்தக் குழந்தையை அவள் தனது வீட்டிலேயே வைத்துக் கொண்டு கதவைத் தாளிட்டுக் கொள்வாள். வெறும் ஐந்து, பத்து நிமிடங்கள்தான் வந்து காட்டுவாள். விசாரித்ததில் ‘அந்தப் பெண்மணி குழந்தைமேல் மிகுந்த பாசம் வைத்திருக்கிறாள். நாங்கள் வைத்த பேரை விடுத்து அவளாக ‘பாலாஜி’ என்ற பெயரில்தான் குழந்தையை அழைக்கிறாள்’ என்றெல்லாம் சொன்னார்கள். ‘எனக்கு இது பிடிக்கவில்லை, வண்டி தவறான வழியில் செல்கிறது’ என்றுவிட்டு வந்தேன். கடைசியில் அந்த உறவினரின் மனைவி, தான் செய்துகொண்டிருந்த வேலையை விட வேண்டிய அளவுக்கு இது வளர்ந்தது. ஆம், அந்த மகன் சொந்த தாயிடமும், தந்தையிடமும் வரமாட்டான். அந்தப் பெண்மணி இவன் பெயரை பாலாஜி எனவும், தனது மகன் என்றும் அங்கங்கே சொல்லி வைத்திருக்கிறாள். கோவிலுக்குக் கூட்டீட்டுப் போறேன்’ என்று சொல்லி, தனது உறவுகள் வீட்டுக்கெல்லாம் கொண்டு சென்று அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறாள். இப்போது அந்த உறவினரின் மனைவி வேலைக்குச் செல்லாமல் வீட்டோடே இருந்து குழந்தையைக் கவனித்துக் கொள்கிறார்.

டெல்லியில் இதுபோல ஒரு சம்பவம் நடந்து DNA டெஸ்ட் வரை போனது. வழக்கில் நிஜ பெற்றோருக்கே வெற்றி. ஆனாலும் சம்பந்தப்பட்ட குழந்தை பக்கத்து வீட்டு ஃபோர்ஜரி பெண்மணியில்லாமல் சாப்பிடாது, தூங்காது என்ற நிலைக்கு வந்தது. அவளை மறக்கடிக்க அரசு வேலையை உதறிவிட்டு, ஆறு வருடங்கள் மாற்றலாகி வாழ்க்கை முறையையே மாற்றிக் கொண்டார்கள் ஒரு தம்பதியர்.

ஆக சிரிக்கவும், பகிர்ந்து கொள்ளவும் தயக்கம் காட்டுகிற பக்கத்து வீட்டு மனோபாவமும் வேண்டாம். நீயும் நானும் ஒண்ணு என்று ஒட்டி உறவாடவும் வேண்டாம். எதிர்ப்படும்போது ஒரு புன்னகை. தேவைப்படும்போது உதவி. ஸ்பெஷலான நாட்களில் பலகாரப் பரிமாற்றங்கள் என்றிருந்தாலே போதும்.

கரண்ட் கட்டா?

‘உடனே பக்கத்துவீட்டில் பாரு.’

பார்ப்பதொன்றும் தவறில்லை. நமது ஃப்யூஸ் மட்டும் போயிருந்தால் சரிசெய்து கொள்ளலாமே என்றுதானே பார்க்கிறோம்!

இரண்டு வீட்டிலும் கரண்ட் இல்லையா? சந்தோஷம் என்று வீட்டிற்குள்ளே போகாதீர்கள்.

“சார்.. மேடம்.. கொஞ்சம் வெளில வாங்க” என்றழையுங்கள்.

நான்கைந்து நாற்காலிகளை வீட்டுமுன் எடுத்துப் போடுங்கள்.

எல்லாருமாய் அமர்ந்து பாட்டுக்கு பாட்டு பாடுங்கள். பழங்கதை பேசுங்கள். அலுவலக நகைச்சுவைகளைப் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்.

லைஃப் ஈஸ் ப்யூட்டிஃபுல் சார்!

*********************

ரவிசுப்பிரமணியன் எழுதிய எனக்குப் பிடித்த ஒரு கவிதையோடு இதை முடிக்கிறேன்:

மனிதாபிமானம்

மரித்துப் போனது
மனிதமனம்.
பக்கத்துவீட்டு
மரணம்
எதிர்வீட்டுத்
திருட்டு
அடுத்த வீட்டுப்பெண்
ஓட்டம்
கோடிவீட்டுத்
தகராறு.

நமக்கேன் வம்பு
கதவை மூடு.


.