ஒரு மகள் ஓவியம் வரைந்து கொண்டிருக்கிறாள்

எப்போதோ எழுதி, உடனே பதிவிட்ட கவிதைகள். ஒரு காரணத்திற்காக பதிவிட்ட நான்கைந்து நாட்களில் எடுத்து விட்டேன். மறுபடி ட்ராஃப்டிலேயே வைத்திருந்தேன்.

மறுபடியும் பதிவில் இருக்கட்டும் என்பதால் வெளியிடுகிறேன். ஆகவே இது ஒரு மீள்பதிவு என்று கொள்ளலாம்.

ஏற்கனவே படித்துவிட்டவர்கள் ஒரு திட்டு திட்டிவிட்டு கடந்துவிடவும்.

:-)

*****************************************






1)

தேடிக் கொண்டேயிருக்கிறேன்
தொலைத்தது எதுவென்று தெரியாமல்.

******************

2)

நியாய அநியாயம்

விழுந்த வெட்டில்
கால் துண்டாகிக் கிடந்தது.
தண்ணீருக்காக
தொண்டை தவித்தது தெரிகிறது.
கண்கள் யாரையோ தேடி
அலைபாய்கிறது.
காற்றில் துழாவும் கைகளைப்
பற்றிக் கொள்ள
எவரும் வரவில்லை.
தண்ணீர் கொடுக்க நெருங்கியவர்
என்ன காரணமோ தடுமாறுகிறார்.

கூடி நிற்கும் கூட்டம்
வேடிக்கை பார்க்கிறது.
கூட இருக்கும் அதிகாரிகளும்
அலட்சியமாய் நிற்கின்றனர்.

போயேவிட்டது உயிர்.

‘மனுசனுகளாடா நீங்க?’

அங்கே இருந்திருந்திருந்தால்
அவர்களில் ஒருவனாயிருந்திருக்கக்கூடிய
நான்
இங்கே இருப்பதால்
ஏ ஸி அறையில்
நிறுவன செலவில்
யூ ட்யூபில் பார்த்துத்
திட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

*****************************

3)

போட்ட கால்சட்டைக்கு
பொருத்தமான சட்டை தேடுவதைவிடவும்
சிரமமாக இருக்கிறது
எழுதி முடித்த கவிதைக்கு
தலைப்பு வைக்கும் வேலை.

**********************************

4)

ஒரு மகள் ஓவியம் வரைந்து கொண்டிருக்கிறாள்

பச்சை ஆகாயம்
சிகப்பு நிலா
வைலட் பறவைகள்
மஞ்சள் மேகம்

‘புல்லு என்ன கலர்ப்பா’
கேட்கும் மகளுக்கு
நீலம் என்கிறேன்.

ஆகாயம் பச்சையாய் இருக்கும்போது
புற்கள் நீலத்தில் இருந்தாலென்ன?

அவர்கள் உலகில்
எல்லாமே அழகுதான்.

**************************

5)

முன்னும் பின்னும்

சாலையின் நெரிசலில்
நடக்கையில்
சற்று தூரத்தில்
அவனைப் பார்த்தேன்.
எங்கோ பார்த்த முகம்.
அவன் முகத்திலும்
அதே கேள்வி.
நெருங்கிக் கொண்டே இருந்தான்.
என்னுள் கேள்விச் சிக்கல்
அவிழாமல் முடிச்சாய்த்
தொடர்ந்தது.
கைக்கெட்டும் தூரத்தில் வந்து
கடந்து போனான்.
போனவனைத்
திரும்பிப் பார்த்து
கேட்டிருக்கலாமோவென
எண்ணினேன்.
ஆனாலும்
யாரென்று தெரியாமல்
அவனைப் பார்க்கும்போது
எனக்கிருந்த அன்பு
அறிந்து கொண்ட பின்
இருந்திருக்கும் அன்பைவிட
அதிகமாகத்தான் இருந்ததென்பதால்
விட்டுவிட்டேன்.

***************************


.