காஃபி-பெங்களூர்-செல்வேந்திரன்

பெங்களூர் செல்லும்போது சேலத்தில் ஏறிய பெரிய மனிதருக்கு 45 வயதிருக்கலாம். ஏறியதுமே அமைதியாக படுத்துறங்க ஆரம்பித்தார். பெங்களூர் எட்டுவதற்கு அரைமணி நேரம் முன்னதாக எழுந்தவர் பேச்சுக் கொடுத்தார். காஃபி பிஸினஸ் செய்வதாகச் சொன்னார்.

எனக்கு காஃபி என்றால் கொள்ளை இஷ்டம். நடுவில் 2007 பிப்ரவரியிலிருந்து 2009ன் ஏதோ ஒரு மாதம் வரை காஃபி, டீ எதுவுமே சாப்பிடவில்லை. காரணம் ஏதுமில்லை. காஃபி குடிக்கும் பழக்கத்தை என்னால் விட முடியாதோ என்று ஒரு பயம் வந்தபோது நிறுத்தி, அப்படியெல்லாம் இல்லை என்று எனக்கு நானே சமாதானப்படுத்திக் கொள்ள இரண்டரை ஆண்டுகள் ஆனது. மீண்டும் ஆரம்பித்தேன்.

சரி.. சுயபுராணம் போதும். அவர் காஃபி சம்பந்தப்பட்ட தொழில் என்றதும் உற்சாகமாய்ப் பேசினேன். காஃபி பற்றி அவர் சொன்ன சில தகவல்கள்.

இன்ஸ்டண்ட் காஃபி உடம்புக்கு நல்லதே அல்லவாம். ருசியான காஃபி குடிப்பதில் தமிழர்கள் கெட்டிக்காரர்கள். நரசுஸ் ஒரு உதாரணம் என்றார். கூட்டம் அதிகமாக இருக்கும் இடத்தில் காஃபி சாப்பிடுங்கள் என்றார். காரணம், காஃபி மிஷன் சூடாக சூடாகத்தான் சுவைமிக்க காஃபி உருவாகும் எனவும், கூட்டம் அதிகமென்றால் மிஷின் இயங்கிக் கொண்டே இருக்கும் எனவும் சொன்னார்.

உலகத்திலேயே இத்தாலிதான் காஃபி பிரியர்களின் சொர்க்கம் என்றார். இத்தாலியில் ஒரு கடைக்கு, கடை திறக்கும்போது சென்றாராம். மிஷினை சூடாக்குவதற்காக 30, 35 காஃபிகளை உருவாக்கி அதை வெறுமனே கொட்டி, பிறகுதான் இவருக்கு காஃபி கொடுத்தார்களாம்.

இத்தாலியின் LAVAZZA காஃபிதான் சுவை மிகுந்தது என்றார். (BARISTA விடம் தான் அதற்கான உரிமம் இருக்கிறது)

கண்டோண்ட்மெண்டில் இறங்கியவருடன் பேச்சுக் கொடுத்தபடியே அவர் வீட்டுக்குப் போய் காஃபி சாப்பிடும் திட்டம் இருந்தது. இறங்கித் திரும்பி ஒரு ஃபிகரைப் பார்க்கும் இடைவெளியில் எஸ்கேப்பாகி விட்டார்.

*************************************************

சீதோஷ்ண நிலைக்குப் பெயர் பெற்ற பெங்களூரின் உஷ்ணம் அதிகமாகிக் கொண்டே வருகிறது. வால்மார்ட், நைகி உட்பட பிரபலமான பல ப்ராண்டுகளின் கூட்டு முயற்சியில் உருவான Environment, Health & Safety Summit 2010 க்கு சென்றிருந்தேன். ‘ஒருமுறை துணியை வாஷிங் மிஷினில் போட்டெடுக்க 65 லிட்டர் தண்ணீர் செலவு செய்கிறீர்கள் தெரியுமா’ என்பது போன்ற பலதும் பேசி எதிர்காலத்தைக் குறித்த பயத்தை விதைத்துக் கொண்டிருந்தனர். ஏதாச்சும் செய்யணுமே என்ற உந்துதல் எல்லாரிடமும் விதைக்கப்பட்டது. மேஜையில் வைக்கப்பட்ட சாக்லெட் பேப்பரை, பிரித்து கவரைக் கீழே போடாமல் சாக்லெட் சாப்பிட்டு, நாசூக்காக கைகள் குலுக்கி, புன்னகைகளைப் பரிமாறிக் கொண்டிருந்த மனிதர்கள் உலகமெங்கிலுமிருந்தும் வந்திருந்தனர். மெய்ல்களில் விரல்கள் மூலம் சந்தித்தவர்களின் முகங்களைப் பார்க்கும் ஆவல் எல்லோரிடமும் இருந்தது. ‘ஓ.. நீங்கதானா அது?’ என்ற குரலை எல்லா பாஷைகளிலும் கேட்க முடிந்தது. இரண்டு நாட்களிலும் எல்லார் குரலிலும் மென்மையும் நளினமும் தவழ்ந்தது.

அங்கு வந்திருந்த நான்கைந்து பேரையாவது, MG ரோடில் ஏதாவது ஒரு பப்பில் சந்திக்க ஆசைப்பட்டேன். முடியவில்லை.

**********************

பட்டிக்காட்டான் என்றெழுதும் திருஞானசம்பந்தம், மற்றும் பதிவுகள் படிக்க மட்டுமே செய்யும் கோபிநாத் இருவரையும் அங்கே சந்தித்தேன். திருவை வலுக்கட்டாயமாக FORUM Shopping Mallக்கு அழைத்துச் செல்லச் சொல்லி வன்முறை செய்தேன். இம்மியளவும் புன்னகை மாறாமல் அழைத்துச் சென்றார். என்னை விட்டுவிட்டு அவர் அறைக்குச் செல்ல நள்ளிரவாவது ஆகியிருக்கும். அடுத்த நாள் அதிகாலை எழுந்து பெங்களூரின் ட்ராஃபிக்கில் ஊர்ந்து அவர் ஆஃபீஸ் செல்ல வேண்டும். பாவம். அன்புதான் மிகப் பெரிய வன்முறை!

அடுத்த நாள் மாட்டியவர் கோபிநாத். தேவனின் மாலதி கதை முதற்கொண்டு வீட்டில் புத்தகங்களாகச் சேர்த்து வைத்திருக்கிறாராம். ‘நெக்ஸ்ட் டைம் கண்டிப்பா வீட்டுக்கு வரணும்’ என்றார் என்னைப் பற்றித்தெரியாமல். இலவசப் புத்தகக் கண்காட்சிக்கு போகாமல் இருப்பேனா நான்?

தனது காரில் பெங்களூரை இரண்டே மணிநேரத்தில் சுற்றிக் காட்டினார். வியப்பாக இருந்தது.

இறங்கும்போது, என் புத்தகத்தில் ஆட்டோகிராஃப் கேட்டார். அவர் பாக்கெட்டில் இருந்த பேனாவையே உரிமையோடு எடுத்து கையொப்பமிட்டேன்.

‘நல்லாருக்கே பேனா?’ என்றேன் லவட்டும் நோக்கில்.

‘அது யு.எஸ். போனப்ப ஒரு கொழுப்புல வாங்கினது’ என்றார்.

ரொம்பவும் வெய்ட்டாக இருந்தது. ‘3000 ரூவா இருக்கும்போல’ என்றேன். அதிகமாகவே சொல்லிவைப்போமே என்று.

‘இல்லைங்க.. பதினாலாயிரம்’ என்றார்.

என் வாழ்க்கையில் பதினாலாயிரம் ரூபாய்ப் பேனாவைத் தொட்டு எழுதிய பேறைத் தந்தமைக்கு நன்றி சொல்லி விடைபெற்றேன்.

******************************************


‘என்னங்க செல்வேந்திரன் இப்படி எழுதிட்டாரு’ என்று எனக்கும் ‘நீங்க சொன்னது கரெக்ட் செல்வா.. சரியா எழுதிருக்கீங்க’ என்று செல்வாவுக்கும் ஃபோன் கால்கள் வந்தவண்ணம் இருக்கின்றன. அப்படிச் சொல்வது ஒரே ஆட்கள்தானா என்பதை நானும் செல்வாவும் பகிர்ந்து கொள்வதில்லை.

நண்பன் லக்கிலுக்கைத்தான் துணைக்கு அழைக்க வேண்டியிருக்கிறது. இதோ அவர் ஒருமுறை எழுதிய பதிவு:

“ஒரு படைப்பாளிக்கு இருக்கும் மிகப்பெரிய சங்கடம் தன் படைப்பு சரியானதுதான் என்று நிரூபிக்க வேண்டிய நிலையே. யாரும், எதையும், யாருக்காகவும் நிரூபிக்க வேண்டியதில்லை. தன்னுடைய குறிப்பிட்ட ஒரு படைப்பின் நியாயத்தை, பரிணாமத்தை மற்றொருவருக்கு எடுத்துச் சொல்லிக் கொள்ளும் நிலையில் இருக்கும் படைப்பாளி, தனது அடுத்த படைப்புக்கான நேரத்தையும், உழைப்பையும் செலவழிக்கிறான், வீணடிக்கிறான்.

ஆசிரியன் செத்துவிடும் பின்நவீனத்துவ சூழலில் ஒரு படைப்பை வாசகனிடம் வைத்துவிட்டபின், அதை விமர்சிக்கும், நியாயப்படுத்தும் உரிமை வாசகனுக்கே உண்டு. ஒரு ஓரமாக உட்கார்ந்து கொண்டு படைப்பாளி வேடிக்கை பார்க்க வேண்டியதுதான். இல்லை நானும் வாசக மனோபாவத்தில் என் கருத்துகளை முன்வைக்கிறேன் என்று படைப்பாளி கிளம்பிவிட்டால், அவனது எதிர்கால படைப்புகளை எழுதுவது யார்?

எதையும் நிரூபிக்காமல் சும்மா இருப்பதே சுகம்.”

எழுதியபின் ஆசிரியன் செத்துவிடுகிறான்.. அதுசரி.. உன்னோடதப் படிச்சா வாசகன் சாவறானேய்யா என்று கேட்பீர்களானால்....

ஹி...ஹி...ஹி...



.